امیرمحسن محمدی: مرا ببوس را با صدای نینواز بشنویم، نمی‌‌دانم گلنراقی اول آن را خوانده یا نینواز ... نینواز، استاد نینواز در قیام قهرمانانه‌ی بالحصار در سال ۱۳۵۸ شمسی شرکت کرد و جسدش پیدا نشد. داستان این بود: بعد از کودتای ۷ ثور ۱۳۵۷، سازمان مارکسیست - لنینیست - ماوئیستی "رهایی افغانستان" قیام کرد و پس از معرفی کردن حزب دموکراتیک خلق افغانستان به عنوان رویزیونیست و مزدور شوروی، به شکل فجیعی توسط جریان حاکم سرکوب و کشتار شد.
نشریه تئوریک آن به نام مشعل رهایی یکی مشهورترین و پربار‌ترین نشریات خاورمیانه در میان سوسیالیستهاست، هزاران نفر از قربانیان چپ گرا در پولیگونهای زندان پلچرخی به دست جوخه‌های مرگ تیرباران شدند و استاد نینواز هم یکی از آنهاست ... آنها قبر ندارند ... آنها خاوران ندارند ... بعد از آن هم به دلیل اینکه سازمان رهایی افغانستان یک آلترناتیو بود تعداد زیادی از کادر‌های آن به دست، مجاهدین افغان و نیروهای گلبدین حکمتیار و نیروهای برهان الدین ربانی و سازمان اطلاعات و امنیت پاکستان ترور شدند، این جریان در افغانستان هنوز زنده و پایدار است. زنده باد افغانستان.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر