از امروز ۷ دی‌ماه برابر ۲۸ دسامبر همه ی اغشار جامعه‌ی ایران به غیر از روحانیون و طلاب مجبور به پوشیدن لباس متحدالشکل کت، شلوار، نیم تنه‌ی بافتنی و کلاه پهلوی بودند.
سیاری از مردم کشور از این تغییر پوشش اجباری خود ناراضی بودند و در برابر فشار مأموران شهربانی مقاومت می کردند و مأموران شهربانی هرگونه مخالفتی را باشدت وحدت هر چه تمامتر سرکوب کنند. متخلفین در مناطق شهری را به جزای نقدی یک تا پنج تومان و یا به حبس از یک تا ۷ روز محکوم می‌کرد و متخلفین از سایر نقاط کشور را فقط به حبس ۱ تا ۷ روز محکوم می‌شناخت. البته جالب است که برای کارکنان دولت، تخطی از «حس وطن پرستی و مملکت خواهی» و پوشيدن لباس غيروطنی مجازاتی برابر کسر يک صدم حقوق داشت.
رضاشاه در جمع گروهی از تجار و اصناف گفته بود: «اتحاد شکل و اتحاد لباس که متضمن اتحاد فکر و عقيده است، نتايج خوبی را برای پيشرفت امور و اصلاحات مملکتی در بردارد ... اختلاف زبان و لباس که فيمابين ملت ايران از سالهای متمادی بوده است، فوق العاده جلب نظر ما را کرده، من اين مسئله اتحاد لباس و زبان را از وظايف حتمی ملت می دانم و معتقدم که ... اين اتحاد لباس روح شجاعت و شهامت و وحدت را به شما آموخته و شما را وادار به جلب ترقيات می نمايد».
علی دشتی حين دفاع از طرح در مجلس گفت: «الآن شما به خوزستان تشريف ببريد، ديگر عربی [را] با چفيه عقال نمی بينيد، همه کت و شلوار پوشيده اند، همه آدم شده اند».
قانون مذکور در بيست ماده تصويب شد که در آن لباس متحدالشکل، موسوم به «لباس پهلوی» بدين ترتيب مشخش شده بود: «کلاه پهلوی و اقسام لباس کوتاه اعم از نيم تنه (يقه عربی يا يقه برگردان) و پيراهن و غيره و شلوار اعم از بلند يا کوتاه يا مچ پيچدار». پوشيدن لباسی غير از اين و بستن شال ممنوع بود و استفاده از کلاههايی که رنگ زننده داشتند ممنوع بود.
پ.ن: یکی از اقوام دور ما خاطره‌ای تعریف می کرد مبنی بر اینکه وقتی لباس اقوام بختیاری را به‌زور تغییر دادند و برای خانم ها دامن های تنگ در نظر گرفتند، مادر ایشان هنگام پریدن از روی جوی آب تمام قد به درون جوی سقوط کرده بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر